Yeni güne merhaba
Tokat ımızın güzel insanları
Bugün naçizane, gördüğüm, gözlemlediğim, bir tuhaf gidişattan bahsedeceğim. Allah’ım şu virüslü günlerden, güzel günlere dönmeyi nasip etsin önce.
Maalesef her şey gibi, gelenek göreneklerimiz de hızla sabun köpüğü gibi erimekte. İnsanlar daha duyarsız, Özlemsiz, bananecilik yapmakta. Geçen gün gittiğim bir taziye evi beni çok üzdü. Sanki bir üzülen ben gibi hissettim kendimi. Evin kızları İstanbul’dan gelmiş, gayet hoş sohbet.Oğullarının ise, birisi gelmiş, biri yurtdışındaymış, yetişememiş. Gelememiş. Kimse ölen insandan bahsetmiyor. Herkes hal hatır soruyor, gelenler hep birileriyle muhabbet içersinde. Çocuklarından, torunlarından bahsediyor, dünya malı mülkü derdinde. Her şeyin biteceği bittiği gün kimsenin umurunda değil cenaze. Evin babasından bahsetmiyor kimse.İçim burkuldu, dua okudum, gönderdim.Bütün ölmüşlere. rahmet okudum.
Ne olursa, ne okursa okusun, önce insan olabilmeli bu dünyada. Bütün mevkiilerinde biteceği o günde, adımızın bile alındığı o günde, Allah’ım hepimize rahmet etsin.
Geleneklerimizde, göreneklerimizde, eskiden cenaze evlerinde hiç konuşulmazdı. Yas tutulurdu, şimdiki gibi bol bol ikramlar olmazdı, çay kahve, bir de helva, tatlı, meyve olmazdı, sohbet olmazdı. Eskiden her şey daha özel, daha güzeldi. Şimdi bir yarış içerisindeyiz. Her şey bir abartı içinde maalesef. Günler, doğumlar gibi, ölümlerde şatafatlı. Kimse kimsenin umurunda değil. Bir başıboşluk, bir umursamazlık.
Şimdi birde virüs dolayısıyla ,acımızı da yaşayamıyoruz. Toplu okumalar, gidiş, gelişlerde yok. Tek ,tük ,gidip gelmeler. Bir garip yolcu olduk bu hayatta. İyi günde de, kötü günde de, bizi eşsiz dostsuz bırakmasın Rabbim.
Sağlıcakla kalın.